تقریباً تمامی انرژی حاصله از سوخت و ساز مواد غذایی تبدیل به گرما می‌شود. حتی انرژی مصرفی جهت ایجاد انقباض عضلانی نیز سرانجام به گرما تبدیل می‌گردد. در بهترین شرایط بازدهی انرژی مواد غذایی برای ایجاد کار عضلانی 20 الی 25 درصد است و بقیه آن در حین سوخت و ساز داخل سلولی به گرما تبدیل می‌شود و آن مقدار درصد انرژی که صرف کار عضلانی می‌گردد نیز در حین ایجاد کار عضلانی و به حرکت درآوردن عضلات و مفاصل به گرما تبدیل خواهد شد.
حال با در نظر گرفتن اینکه مصرف اکسیژن بدن در یک ورزشکار آزموده در حین ورزش حدود 20 برابر افزایش می‌یابد و میزان گرمای حاصله نیز نسبت مستقیم با مصرف اکسیژن دارد، روشن می‌شود در ورزش های استقامتی چه مقدار متنابهی گرما در بافت‌های بدن انسان تولید می‌گردد.
چنانچه این گرمای حاصله در اثر ورزش در هوای گرم و مرطوب ایجاد شود، با در نظر گرفتن اینکه در هوای مرطوب مکانیسم تعرق نیز دچار مشکل می‌شود، تجمع این گرمای فوق‌العاده زیاد می‌تواند به حالت کشنده‌ای که گرمازدگی نام دارد، منجر شود.
تعریق باعث دفع مقدار زیادی نمک (کلرو سدیم) می‌شود. به همین دلیل از دیرباز عقیده بر این بوده است که هنگام ورزش در آب و هوای گرم ، وررزشکاران باید از قرص‌های نمک استفاده کنند. از طرفی متأسفانه بعضاً مصرف زیاده از حد قرص‌های نمک باعث عوارض بیشتری می‌شود.
به علاوه چنانچه ورزشکار به مدت 1 تا 2 هفته در محیط گرم و مرطوب تمرین نماید، به تدریج نسبت به محیط جدید خو گرفته و عادت می‌کند. غدد عرق با محیط جدید سازش یافته و مقدار بسیار کمی نمک از طریق عرق ترشح می‌کنند . از نظر علمی در حین سازش تدریجی با محیط، غدد فوق کلیوی هورمون آلدوسترون ترشح نموده و این هورمون باعث جلوگیری از دفع نمک از طریق عرق و ادرار می‌شود، ولی دفع پتاسیم را از طریق ادرار و عرق افزایش می‌دهد.
نتیجه اینکه پس از عادت کردن به ورزش در آب و هوای گرم و مرطوب بیشتر احتیاج به جایگزینی پتاسیم دفع شده است تا کلروسدیم و بهترین راه جایگزینی آن نیز مصرف آب میوه (به علت داشتن مقدار کافی پتاسیم) است
سبک های رسمی کشور 