روش شندو جینن ریو ryu - shindo jinen در سال ۱۹۳۳ به وسیله یاسوهیو کونیشی Yasudio Konishiـ (۱۹۸۳ ـ ۱۸۹۳) تأسیس شد که از جنگجوی ژاپنی ریشه گرفته است برای یادگیری فلسفه و سنتی که کاراته دو را به ارمغان میآورد.
روش شندو جینن ریو ryu - shindo jinen در سال ۱۹۳۳ به وسیله یاسوهیو کونیشی Yasudio Konishiـ (۱۹۸۳ ـ ۱۸۹۳) تأسیس شد که از جنگجوی ژاپنی ریشه گرفته است برای یادگیری فلسفه و سنتی که کاراته دو را به ارمغان میآورد. ما باید مکان اصلی بودو Budo را ملاقات کرده و راهی که شکل گرفته است را بپیمائیم.
۱) تولد ژاپن:
زمینهای اطراف جزیره ژاپن کنونی حدود ۷۰ میلیون سال پیش شکل گرفتهاند.
با توجه به نظریه باستانشناسان قدمت زیستن انسان بر روی زمین به ۵/۲ میلیون سال پیش برمیگردد. در دوران عصر یخ (۵۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ سال پیش) در اثر حرکتهای حجیم زمین خشکیهای بزرگی مثل قاره اوراسیا (آسیا و اروپا) را از هم جدا کرد و جزیرههای ژاپن شکل گرفت.
جداسازی جغرافیائی این قاره باعث شد که ژاپن شکل بگیرد و مورد حمایت واقع گردد و فرصتی باشد برای به وجود آمدن فرهنگ ژاپن از ۱۰۰۰۰ ـ ۳۰۰ سال قبل از میلاد مردمان ماقبل تاریخ ژاپنی شکار کردن و زندگی دسته جمعی را دنبال میکردند. کشاورزی دسته جمعی از سالهای ۳۰۰ قبل از میلاد آغاز شد بهتدریج پیشرفتهائی در آبیاری راهاندازی شد و به وسیلهٔ ابزارهای عصر آهن که محصولات کشاورزی را افزایش داد هرکدام به ترتیب باعث انفجار جمعیت شد همچنان که گروهی از جامعه و ساختارهای سیاسی توسعه پیدا کرد جنگ و جنگآوری بین روستائیان شدت گرفت.
سلاحهائی از جنس برنز و آهن از دیگر قارهها تهیه میشدند اما به زودی ژاپنیها اسلحههای خودشان همانند شمشیر و نیزه را درست گرفتند به هرحال تعداد زیادی از این سلاحهای ژاپنی کارآمد نبودند و از آنها در مراسم مذهبی استفاده میکردند.
۲) اتحاد و اقدامات نظامی اخیر:
در قرن چهارم بعد از میلاد ژاپن تحت خانواده امپراتوری یاماتو Yamato که تاکنون هم ادامه دارد متحد شد. یاماتو در سال ۳۶۷ بعد از میلاد بهصورت رسمی روابط دیپلماتی خود را با پائیک چی paekche تأسیس کرد. دو سال بعد سلسله یاماتو تعدادی سرباز برای دفاع از پائیک چی اعزام نمود و این اتحاد تا ۶۶۳ ادامه پیدا کرد.
خاندان پائیک چی به وسیله نیروی نظامی پرقدرت سیلا silla و سلسله تانگ Tang در چین درهم شکسته شد.
۳) پذیرش مذهب بودا و اغتشاش:
گرچه شین تو Shinto از مذاهب بومی قدیمی در ژاپن بوده است، در سال ۵۹۳ قبل از میلاد امپراتور سوئیکو suiko موافقت خود را برای پذیرش مذهب بودا اعلام نمود (که توسط کره در اواسط قرن ششم معرفی شده بود) و همه را به ساخت معابد مذهب بودا تشویق میکرد. در سال ۶۰۴ ولیعهد شوتوکو shotoku دستور seven teen را به ثبت رساند و همچنین در ابتدای تأسیس قدرت امپراتوریاش دادگاهها را رتبهبندی کرد و نیز طبقات اجتماعی را بهصورت استاندارد مرتب کرد.
۴) مسابقات هنرهای رزمی اولیه:
قدیمیترین مدارک و شواهد از هنرهای رزمی در ژاپن به کشتی سومو Sumo برمیگردد. اولین کتاب تاریخی ژاپنیها به نام کوجی کی Kojiki که در سال ۷۱۲ بعد از میلاد نوشته شد، که درباره sumo رابطهٔ بین دو خدای شین تو Shinto یعنی تاکهمیناکاتا Takeminakata و تاکهمیکازوچی Takemikazuchi در سواحل لاکه میکازوچی Lakemikazuchi در مسابقهای شرکت کردند. در این رقابت تاکهمیناکاتا با پیچاندن دست حریف و پرتاب وی بر زمین برنده شد، با این پیروزی او بهعنوان پاداش حق حکومت بر منطقه را پیدا کرد.
فرهنگ کهن دیگری در سال ۷۲۰ بعد از میلاد به نام نیوشوکی Nihoshoki به وجود آمد جائی که نومی نو سوکانی Nomi no sukune رقیبش تایما کی هارا Taima no kehaya را شکست داد. در سال ۷۲۶ بعد از میلاد امپراتور سیبو Seibu مسابقاتی را در ماه جولای برگزار کرد که بهعنوان مهمترین مکان برگزاری مراسم تیراندازی در ماههای ژانویه میشد. مسابقات تیراندازی در ماه ژانویه بدون اس برگزار میگردید و مسابقات در ماه می شامل مردان کمانگیر سوار بر اسب بود. در حالیکه اسبها را میراندند به طرف هدف تیراندازی میکردند و اسبهایشان را چهار نعل میتاختند این مسابقات هنرهای رزمی را ژاپن تا ۳۰۰ سال ادامه یافت بنابراین مهمترین جنگهای داخلی بین تایرا Taira و میناموتو Minamoto در قرن ۱۲ دهم پایان یافت که پایانی بدان سنت نیز بود.
۵) دوران هیان Heian و افزایش طبقه جنگجو:
در دوران Heian کشور ژاپن هویت فرهنگی سیاسی و اقتصادی خود را به وجود آورد. بودا جلوهگر شد و جدائی مذهب و ایالات به خوبی مشخص گردید. هنر و ادبیات در دست طبقه اشرافی دولت پیشرفت کرد تا قرن دهم بیشتر سربازان ژاپنی از طبقه پائین اشراف و نوکران آنها و افرادی که هر موقع دوست داشته سلاح بهدست میگرفتند، تشکیل شده بود. به هرحال شکلگیری گروههای جنگجوی متخصص که بیشترشان کمانگیران حرفهای بودند باعث ایجاد طبقه جدیدی میان جنگجویان گردید.
در حومه شهرها گروههای جنگجو قدرت سیاسی پیدا کرده و مقامات مردمی نمیتوانستند آنها را کنترل کنند. این حالت تهدیدآمیز بر زمینها کنترل داشته و کشور را به سمت بیقانونی و فساد کشاند، بهعلاوه معابر بزرگ بودائی راهبههای جنگجو را برای حمایت از خود آموزش دادند و از قدرت نظامی خود برای فشار به دولت استفاده کردند.
در سال ۱۱۶۷ کیوموری تایوا Kiyomori Taiva که اولین جنگجوی عضو دادگاه عالی بود کنترل دادگاه را بهدست گرفته و خاندانش دولت را تا سال ۱۱۸۵ کنترل کردند. این کنترل جنگجویان بر ژاپن تا ۷۰۰ سال ادامه پیدا کرد.
۶) دوره کاماکارا Kamakara و طغیان سامورائی:
در سال ۱۱۸۵ خانواده میناموتو Minamoto به سرکردگی یوریتومو میناموتو Yoritomo Minamoto دشمن بزرگ خود خاندان تایرا Taira را شکست دادند. در سال ۱۱۹۲ دادگاه امپراتوری به یوریتومو درجه ژنرالی را اهدا و اجازه تأسیس حکومت کاماکورا را به او داد. به دور از پایتخت کیوتو او یک جامعه جنگجو با حکومت نظامی ـ اشراف ایجاد کرد. در دوره کاماکورا وفاداری، احترام، فروتنی و صرفهجوئی را رواج داد که بعداً به نشانه جنگجو (Bushido) معروف شد. گروهی از بودائیان که در این دوره قدرت گرفتند ذنها بودند. سادگی و تأکیدشان بر نظم شخصی و تمرکز که از ویژگیهای روشنفکری آنهاست مورد قبول طبقه جنگجو بود. برتری ذن در بالا بردن سطح هوشیاری هرکس برای غلبه بر ترس از مرگ به جنگجویان قدرت روحی مورد نیاز را داد که مداوم میجنگیدند.
ذن به فلسفه راهنمای جنگجویان کاماکورا تبدیل شد. علاوهبر مهارتهای جنگی، از جنگجویان کاماکورا انتظار مهارت در خوشنویسی، نقاشی، شعر و موسیقی میرفت.
هنرهای رزمی دوران کاماکورا مهارتهای جنگی هنرمندی بود که (Bugei) ترجیح داده میشد. مهمترین مهارت جنگی یابوسامی (Yabusame) یا تیراندازی در حین سوار بر اسب بود.
۷) دوره ادو Edo:
پس از مرگ لرد هیدیوشی Hideyoshi ارتش لرد تودوگاوا Todugawa جنگی حساس را در سکیگاهارا Sekigahara علیه باقیمانده خاندان تویوتامی Toyotomi شروع کرد و در ۱۶۰۰ پیروز شد.
لرد تودوگاوا نشان شوگان Shogun را از امپراتور در سال ۱۶۰۳ دریافت کرد و شوگاناته Shogunate خود را در ادو Edo ایجاد کرد (توکیو کنونی) قانون و مقررات جای هرج و مرج را گرفت و حمل استفاده اسلحه شدیداً قانونمند شد. در دوران ادو (۱۸۶۷ ـ ۱۳۰۶) ژاپن خود را از بقیه دور کرد و توانست دو دهه صلح را در سایه پیشرفت سیاسی اجتماعی اقتصادی و فرهنگی داشته باشد، ضمن اینکه بودو Budo در اوایل دوره ادو به وجود آمد.
با وجود اینکه ذن فلسفه راهنمای سامورائی از اوایل دوره کاماکورا در قرن ۱۳ بود. صلح و آرامش در دوره ادو به بوجیتسو اجازه همکاری با ذن را داد. تحول از بوجیتسو به بودو در این زمان اتفاق افتاد. افرادی که نقش اساسی در این تحول داشتند، استاد فن ذن استاد بزرگ سوهوتاکان Sohotakuan استاد فن شمشیر بود، وی معتقد بود که بین ذهن یک استاد فن ذن و ذهن یک استاد شمشیر هیچ تفاوتی وجود ندارد. ذهنی که حتی لحظهای هم متوقف نمیشود به علم و حکومت استوار معروف است.
مونینوری Munenori هنر خود را اینچنین توصیف میکند: هیچ شمشیری برای رازهای مخصوص این مدرسه نگه داشته نشده است.
میاموتو موساشی هم ذن را در کتاب پنج انگشتر خود تأئید کرده است: در شما به موارد متفاوت بهصورتی کلیتر وسیعتر توجه میکنید، اگر باطل را بهعنوان راهتان انتخاب کنید پس راه خود را باطل خواهید دید. باطلگرائی زمینه فنون ذن میباشد. عقل استوار و درون شمشیر بودن هر دو خالی بودن ذهن را مشخص میکنند. چنین طرز فکری در دوره میجی Miji به وسیله تسشو یامائوکا استاد ذن و شمشیر مدرسهاش گسترش یافت.
بوگیئی (Bugei) شامل مهارتهای جنگی متفاوت بود که هر سامورائی به آن نیاز داشت. مهارتهای مورد نیاز بوکیئی شامل شمشیر، نیزه، تیر کمان، مبارزه تن به تن، اسبسواری، تیراندازی با تفنگ و شنا و غیره که شامل ۱۸ مهارت بود میشد.
بوجیتسو Bujutsu که مهارتهای اسلحهها در جنگ مشخص میشد بیشتر سیستماتیک بوده و پیشرفت کرد. بودو Budo وسیلهای برای بهبود در تمرینهای رزمی بود. در اوایل نیمههای ادو بیشتر مدارس کنجوتسو (Kenjutsu) پیشرفت شخصی با چوبهای بامبو (shinai) و زره محافظ (Bogn) برای کاهش صدمه در حین تمرین پیشرفت کردند. این مدارس به وسیله مدارسی که بوجیتسو (Bujutsu) کار میکردند، مورد انتقاد قرار گرفتند که غیرعملی هستند.
در سال ۱۶۰۹ خاندان ساتسوما Satsuma در کیوشو Kyushuـ ۳۰۰۰ سرباز برای فتح اوکیناوا به آن جزیره فرستادند.
ساتسوما استقلال اوکیناوا برای برقراری تجارت خارجی با چین و کره که به وسیله دولت توکوگاوا ممنوع شده بود را، ابقا کرد.
۸) اعاده امپراتوری میجی Meiji:
امپراتور میجی اعاده امپراتوری مستقیم را در سال ۱۸۶۸ اعلام کرد. فئودالیسم برانداخته شد.
مدرنسازی ژاپن آغاز شد. اعاده میجی، فرهنگ و شیوه زندگی ژاپنیها را تغییر داد. اولین اولویت دولت میجی تقویت دفاع ملی به شیوهٔ قوای نظامی غربیها بود. فرمان سربازی در سال ۱۸۷۳ همه شهروندان ژاپن به گذراندن سه سال خدمت سربازی فعال و چهار سال رزرو مجبور کرد. کلیه کلاسها تعطیل و کلاسهای سامورائی بهتدریج متوقف شد.
هنرهای رزمی سنتی به هنرهای تکنیکی قدیمی و بیارزش تبدیل شده و همگی ممنوع شدند. وقتی امپراتوری گسترش یافت پس از ۷۰۰ سال مذهب بودائی و ذن کنار گذاشته شد و مذهب شینتو مذهب ملی شد. سامورائیها ضمن اینکه برتری خود را نیز از دست دادند، فلسفه راهنمائی خود را نیز از دست دادند. بعضی از سامورائیها جزو طبقه برتر شدند در حالیکه بقیه برای گذراندن زندگی به کشاورزی و ... روی آوردند. بسیاری از آنها حق تمرین هنرهای رزمی دسته جمعی را نداشتند. در هر حال ورزشهای غربی مثل بیسبال، ژیمناستیک و دو میدانی معرفی شدند، هنرهای رزمی که فراموش شده بود ورزشهای ملی ژاپن زنده شد. سازمان آموزش و پروزش این حرکت برای آموزش فیزیکی در سرتاسر ملت را حمایت و گسترش داد.
تسو یامائوکا و جیگیرو کانو موفق شدند دوجو خو را در سال ۱۸۸۲ افتتاح نمایند. یامائوکا به تعلیم ذن و کندو مشغول شد و کانو رشته جودو را آموزش میداد.
کانو در سال ۱۹۰۱ انجمن ورزشی ژاپن را به وجود آورد که همه ورزشها را شامل میشد و در سال ۱۹۰۹ عضو کمیته بینالمللی المپیک IOC گردید.
در سال ۱۹۰۹ شد و کانو در سال ۱۹۱۲ به نمایندگی ژاپن در پنجمین المپیک استکهلم سوئد شرکت کرد.
دولت میجی با سیاستهای اقتصادیاش یک انقلاب صنعتی سریعی ایجاد کرد که طی زمان کمی ژاپن عضو کشورهای صنعتی شد.
دستور امپراتوری در سال ۱۸۸۹ منتشر شد. که میگفت امپراتور مقدس و معصوم میباشد. در هر حال امپراتور بیشتر سلطنت کرد تا فرمانروائی! در نتیجه جنگ با چین در سال ۱۹۹۵ ـ ۱۹۹۴ ژاپن جزیره تایوان را تصرف کرده و غرامت گرفته و بر بازار چین دسترسی پیدا کرد.
ژاپن در سال ۱۹۰۴ ـ ۱۹۰۵ در جنگی با روسیه شرکت کرده و پیروز شد. ژاپن حکمفرمائی برتر خود را در کره بهدست آورد و منچوری جنوبی را باز پس گرفت. در سال ۱۹۱۰ کره رسماً به ژاپن پیوست.
در سال ۱۹۱۴ ژاپن به همراه متحد شانس در جنگ جهانی اول شرکت کرد. یکسری از پیروزی از جنگهای غرور ملی را افزایش داده و دولت میجی تصمیم گرفت هنرهای رزمی را برای سلامت کودکان مدارس استفاده کند.
۹) یاسوهیرو کونیشی Yasuhiro Konishi و معرفی کاراته به تمامی مردم ژاپن:
یاسوهیرو کونیشی در سال ۱۸۹۳ در جزیره شی کوکو به دنیا آمد.
او از شش سالگی جوجوتسو را فراگرفت و از ۱۳ سالگی به کندو روی آورد.
کونیشی در سال ۱۹۱۵ به توکیو رفت و در دانشگاه نخبگان کایرو نامنویسی کرد. او یک کاپیتان رشته کندو در دانشگاه بود. وی بعد از فارغالتحصیلی بهعنوان استاد تعلیمدهنده رشته کندو در دانشگاه انتخاب شد. کونیشی در حین تحصیل در دانشگاه یک اتاق در دوجو جوجوتسو اجاره کرد و از طریق محافظ شخصی بودن امرار معاش کرد.
کونیشی در سال ۱۹۲۳ Ryobu - Kandojo را تأسیس کرده و به آموزش کندو و جوجیتسو پرداخت در حالیکه کاراته را از استاد آراکاکی فرا میگرفت.
گی چن فوناکوشی (۱۹۵۷ ـ ۱۸۷۰) برای اولین بار در سال ۱۹۱۷ به ژاپن آمد تا کاراته را به نمایش بگذارد.
بنا به دعوت مؤسس جودو، فوناکوشی در سال ۱۹۲۲ مجدداً به توکیو آمد تا بار دیگر این رشته را به نمایش بگذارد.
استاد فوناکوشی برای این نمایش لباسی سفید برای خود و همکارش که عضو کودو کان و اهل اوکیناوا بود، تهیه کرد. نمایش در حضور ۳۵۰ نفر که شامل روزنامهنگاران بود اجرا شد و به موفقیت بزرگی دست یافت.
این نمایش در آن مقطع، نقطه عطفی برای شروع کاراته مدرن امروزی میباشد. مقالات روزنامهها در مورد این نمایش علاقه عمومی را برانگیخته و زمینههای دیگری را برای نمایشهای دیگر کاراته و آموزش آن فراهم گردید. به همین دلیل فوناکوشی بازگشت خود را به اوکیناوا به تعویق انداخت و در خوابگاه دانشجویان اوکیناوائی در دانشگاه توکیو آموزش کاراته را آغاز کرد.
در سال ۱۹۲۴ وی به اتفاق یکی از شاگردان برترش به دیدار کونیشی در دانشگاه کیئو رفته و اجازه وی را برای تدریس کاراته خواستار شد.
کونیشی نهتنها به او اجازه را داد بلکه از وی دعوت کرد تا در دوجو Ryobu kan به وی کاراته یاد بدهد.
به این ترتیب باشگاه کاراته دانشگاه در پانزدهم اکتبر سال ۱۹۲۴ تأسیس شد. کونیشی علاوهبر فراگیری کاراته از سن سی فوناکوشی تعلیمات کاراته را از چوکی موبوتا Choki Motobu و کنوا مابونی Kenwa mabuni فراگرفت، در حالیکه وی به شخصیت فوناکوشی و تکنیک مابونی علاقهمند بود. او بیشتر از توانائیهای مبارزه مابونی که بهترین کاراتهکا زمان خود شناخته میشد، شگفتزده شده بود. کونیشی ادامه تمرینات کندو خود را از هوکودو ناکایاما Hukodo Nakayama معروف به Kensei (خدای Kendo) فرا گرفت.
همچنین کونیشی برای یادگیری آیکیدو از محضر سن سی موریهو اوچیبا استفاده کرد.
راهنمائیهای سن سی موریهو به کونیشی برای گسترش یکسری از کاتاهای تای ساباکی کمک کرد. رقص پا و حرکات فیزیکی کاربردهای این کاتا برگرفته از کاراته و آیکیدو میباشد.
کونیشی با توصیههای موریهو و یاما گوچی نام شیوه کاراته خود را در سال ۱۹۳۳ Shindo jinen rya karate jutsu نامگذاری کرد.
شین دو Shindo پیشوندی برای بیشتر سبکهای کن جوتسا Kenjutsa میباشد. کونیشی از این پسوند برای نشان دادن موفقیت در به ارث بردن بودو سنتی ژاپنیها استفاده کرد.
جینن Jinen (به معنای طبیعی) بیانگر شیوه طبیعی وی نسبت به این هنر بود. کاراته Konishi Dhino Jinen شامل قسمتهای مختلفی از کاتا و تکنیکهای سبکهای مختلف میباشد.
زیرا او تحت نظر استادان کاراته نوگرا را در زمان خود تعلیم دیده است. به هرحال از سبکهائی که بیشترین اثر را در این رشته داشتهاند میتوان به شوتوکان، شیتو ریو، موتو بو ریو اشاره کرد.
۱۰) تغییر کاراته در اوایل دوره شوو Showo:
در سال ۱۹۲۹ دانشگاه کیئو اولین دوجو کاراته (دست چینی) به کاراته (دست خالی) را تأسیس کردند. به هرحال تغییر بیشتر از یک تغییر آرایش بود.
(که آنجا باغی بود که Funakoshi) به تمرینات براساس نوشتههای استاد ذن و سوگن میپرداخت که میگفت: اولین حملهای در کاراته وجود ندارد پس از یادگیری ذن در این معبد، فوناکوشی به وسیله شاگردانش در کیئو تصمیم به تغییر کاراته به کارا (تهی یا باطل) نمود. تا هنر جنگجوی کاراته چینی اوکیناوائی خود به خود به بودو ژاپنی تبدیل شود.
کونیشی یکی از اولین شاگردانی بود که توانست درجه دان را از سن سی فوناکوشی دریافت کند. وی به خوبی میدانست که اگر کاراته مورد قبول انجمن بودو قرار گیرد باید قسمتی از Dai Nippon Butoku - Kai باشد.
کونیشی از نفوذ سیاسی خود که یکی از اعضاء ارشد کندو بود استفاده کرد تا بوتو کان کاراته ژاپنی را قانونی دانسته و مدارک درجات رسمی را صادر کند.
علاقه عمومی به بودو افزایش یافت همراه با دیگر استادان بودو، فونی شی، موتوبو، موبانی، استوکا و کونیشی به آموزش در مدارس نظامی پرداختند.
در هر صورت در جنگآوری امروزی بودو در وحله اول به سربازان قدرت مقابلهتر از مرگ همانند آنچه که جنگجویان کوماکورا از ذن دریافت میکردند، میداد.
۱۱) جنگ:
بعد از گذشت فقط ۱۵ سال از سلطنت امپراتور تایشو Taisho، امپراتور شووا Showa (که غربیها آن را به نام امپراتور hirojito میشناسند) به تخت سلطنت رسید که این مهم در سال ۱۹۲۶ در ۲۵ سالگیاش اتفاق افتاد. به هرحال با افزایش فعالیت جناح راست و مداخله نظامیان در سیاست، ژاپن را کمکم از دموکراسی و حکومت پارلمانی به سمت نظامیگرائی و دارای قدرت مرکزی و توسعه طبی سوق داد. به وسیله ترور و ارعاب ارتش ژاپن کنترل پارلمان را بهدست گرفت. در سال ۱۹۴۲ رژیم نظامی بر Dai Nippon Butoka kai غلبه کرد و آن را بهعنوان تشکیلات مالی دیکتاتوری ارتش بازسازی کرد.
به هر حال بوتوکا کای جدید (که Tokobutoku هم گفته میشد) نتوانست حمایت فدراسیونهای انفرادی بودو را جلب نماید و توسعه جنگ برگزاری سمینارها و مسابقات را غیرممکن ساخت. برای فرار از تحریمهای اقتصادی آمریکا و برای ایجاد تسلط نظامی در آسیا و اقیانوس آرام دولت نظامی ژاپن به (پرل هاربر) در دسامبر ۱۹۴۱ برای نابودی ناوگان دریائی آمریکا حمله کرد. جنگ با انفجار بمب اتمی در هیروشیما و ناکازاکی در سال ۱۹۴۵ پایان یافت. تسلیم بدون پیششرط برای ژاپنیها، جنگ جهانی دوم را پایان یافت.
۱۲) ژاپن پس از جنگ و Bodo:
اشغال متحد ژاپن به وسیله ژنرال واگلاس مکارتر باعث یکسری از تغییرات شامل خلع سلاح ارتش، یک دستور ملی جدید بازسازی اراضی، برکناری حکومت اشراف و دیگر تغییرات شد. دای نیپون بوتوکا (Dai Nippon Butoku) فسخ شد و فعالیت کلیه هنرهای رزمی بهجز کشتی سومو موقتاً ممنوع شد، Ryobu Kan onashi از جنگی جان سالم بهدر بردند که بیشتر ژاپن را خراب کرد و تعداد زیادی از هنرمندان رزمی را کشت و هرج و مرجی بعد از جنگ جای خود را به سرعت به رشد اقتصادی داد.
کونیشی برای زنده کردن کندو و کاراته بسیار تلاش کرد. وقتی که در سال ۱۹۵۶ یانازاکی Yanazaki در سن ۱۶ سالگی به ریوبوکان پیوست نزدیک به ۵۰ هنرجو تحت نظر کونیشی به تمرین کندو و کاراته پرداختند.
یامازاکی که در حین تحصیل در دانشگاه به یادگیری سبک شوتوکان میپرداخت، در سال ۱۹۶۹ ژاپن را به مقصد آمریکا ترک کرد تا این هنر رزمی را در آنجا توسعه دهد.
کونیشی بر تمرینات بودو برای ساخت شخصیت و بر ایجاد هارمونی بین بدن و تکنیک، سخت پافشاری میکرد. در حالیکه زمینههای بوجیتسو وجود داشت. ضمن اینکه استاد تاکوان در قرن ۱۳ مشخص کرده بود که کندو و ذن یکی است و مانند یکدیگرند.
این فلسفه را در کاراته اجرا کرد: کاراته و کندو مبارزه با دست خالی است. همانطور که استاد ناکا یاما قبلاً در کندو گفته بود. استاد کونیشی شعر زیر را که بیانگر نظم کاراتهاش است نوشته است:
کاراته/ برای زدن کسی نیست/ برای شکست نیست/ برای دوری از دردسر است.
سن سی کونیشی یکی از بزرگترین استادان بودو در تاریخ است. او همچنین یک تاجر، آموزگار و فعال سیاسی موفق بود. وی بهصورت خستگیناپذیر برای آوردن احترام به کاراته تلاش کرد و سرانجام در سال ۱۹۸۲ فوت کرد.
پسر وی به نام تاکه هیرو موفق شد کاتای یاروبوکان Yarobukan را به خوبی اجرا نماید. ایشان در حال حاضر مدیر شیند جینن ریو Shind jinen ryu بهعنوان کونیشی دوم شهرت دارد و با کمک کامازاکی مدیر سازمان بینالمللی کاراته ژاپن میباشد. در آوریل ۱۹۸۷ فرمان بودو به وسیله کمیتهای شامل نمایندگی از تمامی اصول برتر بودو منتشر شد. این فرمان چنین توصیف میکند: ترویج شخصیت به وجود توانائی قضاوتهای ارزشمند، تغذیه یک فرد متعهد و توانا را تمرینات فیزیکی و ذهنی برای استفاده از تکنیکهای رزمی میباشد.
▪ ملاحظات پایانی
تاریخچه کاراته اوکیناوا به سالهای قبل برمیگردد. در حالیکه موفقیتهای تکنیکی کاراته به وضوح در چین بوده است.
تائوئیسم و ذن از چین وارد ژاپن شده است لکن ایده بودو مخصوص ژاپن است و تأکید آن در هنرهای چینی متفاوت است...
شرکت کاراته در المپیک بیشتر بهنفع کاراته دو میباشد و میتواند برای بعضی از دوجوهای جوجیتسو و سایر سبکهای کاراته خوشایند نباشد. چراکه ممکن است با المپیکی شدن این رشته آنها شاگردان خود را از دست بدهند و آن شاگردان جذب این رشته المپیکی شوند.
کاراته دو در مدارس راهنمائی و دبیرستان آموزش داده میشوند. به هرحال من فکر میکنم این همان است که کانو، فوناکوشی و کونیشی دنبال آن بودند.
این دیدگاهها ارزش آموزشی در کاراته را قبلاً مشخص کردهاند. یک دلیل خوب وجود دارد که دکتر کانو بنیانگذار جودو، فعالانه ورزش ژاپن را گسترش داد. از IOC حمایت کرده و ژاپن را به شرکت در المپیک تشویق نمود. او مشتاق بود که جودو را بهعنوان یک رشته در المپیک ببیند. متأسفانه دکتر کانو در راه برگشت از یکی از جلسات IOC در اروپا فوت کرد ولی جودو در سال ۱۹۶۰ در المپیک شرکت داده شد. دکتر کانو احترام خاصی برای سن سی فوناکوشی قائل بود.
اثری از: آکیمیرو اومی
ماهنامه دنیای کاراته
سبک های رسمی کشور 