هنوز هم خیلی از خانواده های ایرانی رشته های رزمی را رشته هایی خشن می دانند و چندان تمایلی به فعالیت فرزندانشان در این رشته ها ندارند، خصوصا وقتی صحبت از بچه های کم سن سال باشد. اما از طرفی، درخشش تعدادی از رزمی کاران کشورمان در المپیک و میادین بین المللی، بسیاری از والدین را وسوسه کرده است تا فرزندانشان را از سنین پایین به کلاس های رزمی بفرستند. مشاهده بچه های پنج- شش ساله که لباس رزمی به تن، دست در دست والدین شان در اطراف باشگاه های رزمی دیده می شوند گواهی بر این مدعی است.

هنرهای رزمی کمابیش با مفاهیم ذن نسبت دارند، چه ورزش ‎های نرم و چه ورزش ‎های سخت. تا کنون صدها کتاب در مورد ذن نوشته شده است ولی تعداد کمتری از آنها به اهمیت ذن در هنرهای رزمی پرداخته‌اند. این در حالی است که هنرهای رزمی در ظریف ‎ ترین شکل خود بیش از رقابت جسمی بین دو حریف، یعنی وسیله‎ای برای تحمیل قدرت اراده فرد بر حریف یا وارد آوردن ضربه فیزیکی بر او می‌باشد.

قبل از اینکه کاراته وارد اوکیناوا شود هنرهای رزمی در چین به روشهای مختلف تمرین داده میشد . در بعضی نقاط با روشی آهسته و در عین حال محکم و قوی و در نقاطی دیگر با تکیه بر سرعت عمل و یا در بعضی نواحی فقط با پا کار می کردنند و ریشه همه آنها به معبد شائولین بر میگردد که بنیانگذار آن همان ( داروماته یشی ) بود.

حمله شما بايد ساده و مستقيم باشد، چون ممکن است کنترل آن دشوار باشد، اما در برابر مبارزي که با نقشه حرکت مي کند، بايد دست به يک حمله پيچيده و مرکب بزنيد.زمان سنجي، کليد يک حمله پيچيده است، پس بايد آنقدر تمرين کنيد تا در آن کاملا ماهر شويد، حمله فريبنده شما بايد حواس حريف را منحرف کند تا راهي براي ضد حمله شما باز شود

روش شندو جینن ریو ryu - shindo jinen در سال ۱۹۳۳ به وسیله یاسوهیو کونیشی Yasudio Konishiـ (۱۹۸۳ ـ ۱۸۹۳) تأسیس شد که از جنگجوی ژاپنی ریشه گرفته است برای یادگیری فلسفه و سنتی که کاراته دو را به ارمغان میآورد.